Ignacy Łukasiewicz

Ignacy Łukasiewicz
(fot. wikimedia.org/www.SwiatChemii.pl)

Biografia Ignacego Łukasiewicza.

Narodowość: Polska
Data urodzenia: 8 Marca 1822
Data śmierci: 7 Stycznia 1882

 

Ignacy Łukasiewicz rodzi się 8 marca 1822 roku w Zadusznikach w diecezji tarnowskiej. Pochodzi ze skromnej rodziny inteligenckiej. Ojciec jest żołnierzem kościuszkowskim. Atmosfera domu rodzinnego jest serdeczna, patriotyczna i demokratyczna, a sposób życia skromny. Dom prowadzi się oszczędnie, tym bardziej, że dworek ich dwukrotnie się pali. Ignacy ma dwóch braci i dwie siostry. Bieda w rodzinie zmusza go do szybkiego pójścia do pracy.

Na przełomie roku 1853 i 1854 przenosi się do Gorlic, gdzie pracuje w aptece u Jana Tomaszkiewicza. Zakochuje się w swojej siostrzenicy, Józefie Honoracie Marii Stacherskiej. Ślub odbywa się 20 kwietnia 1857 roku w Gorlicach. Przygotowania do ślubu trwają sześć miesięcy, ze względu na bliskie pokrewieństwo rodzinne. Z żoną ma córkę, która po 22 miesiącach umiera na paraliż płuc.

Życie prywatne Łukasiewicz ma raczej bujne. W 1832 uczęszcza do pijarskiego niegdyś gimnazjum w Rzeszowie, gdzie kończy tylko 4 klasy. W 1841 pracuje w aptece w Rzeszowie jako pomocnik aptekarza. Czyta literaturę piękną, polską i niemiecką. Należy do Konfederacji w Łańcucie, która zostaje rozbita przez Austriaków. Prowadzi działalność oświatową, która ma na celu budzenie myśli patriotycznej wśród Polaków w Łańcucie i zachodniej Galicji. Bierze udział w sprzysiężeniu Demokratów Polskich. W aptece w Rzeszowie prowadzi działalność konspiracyjną. Tamże organizował zebrania i ukrywał literaturę patriotyczną. 19 lutego 1846 zostaje aresztowany w więzieniu rzeszowskim za działalność spiskową. 27 grudnia 1847 zostaje uwolniony, lecz jest obarczony dozorem policyjnym i zmuszony do zamieszkania na stałe we Lwowie.

15 sierpnia 1848 zaczyna pracę aptekarską we Lwowie, u farmaceutycznej dynastii Mikolascha. Charakter naukowca jest bardzo pozytywny. Uważany jest on za człowieka dobrego serca, pomagającego całej rodzinie. Jest małomówny, skryty, uparty, nieustępliwy, szorstki, nawet gwałtowny i trudny we współżyciu, choć niesłychanie pracowity. U kolegów cieszy się życzliwością, szacunkiem i uznaniem. Zawsze jest niezwykle czynny i energiczny. Nigdy nie jest nastawiony na szybki, bezwzględny, możliwie najwyższy zarobek. Swym umysłem i wynalazkiem chce służyć ludzkości, nie zaś wyzyskać ją.

Ignacy Łukasiewicz jest wrogiem pijaństwa. Jako człowiek, jest on głęboko wierzącym, franciszkańskiej prostoty i pokory. Poza tym, jest bardzo skromny, co wyraża się w jego wypowiedzi: "Panowie, urodziłem się w kapocie, w kapocie całe życie chodzę, pozwólcie mi w niej umierać". Jest to odpowiedź na fakt, że władze miejscowe chcą mu nadać godności. Znajomi zapamiętali najbardziej jego powiedzenia i sformułowania, jak np. "To wielka sztuka być bogatym, a również i wielka odpowiedzialność".

Pracując, równolegle prowadzi działalność naukową. W czasie pracy spisuje własnoręcznie podręczny almanach różnych recept, metod analitycznych, przepisów preparatyki farmaceutycznej, z którymi się w życiu spotkał. Jest to zeszyt o 274 stronach, zatytułowany "Manuscript". Kończy uniwersytecki 2-letni kurs farmacji w Krakowie, na na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Studnia kończy w Wiedniu. Jest wzorem pracy i działania w dobie autonomicznej Galicji. Wiele towarzystw uznaje go za członka honorowego, nie tylko z wdzięczności za wydajną pomoc. Poza tym, jest honorowym obywatelem miast Jasła i Krosna.

Łukasiewicz jest zainteresowany ropą naftową, jej destylacją i sprawami oświetlenia. Data przełomowa w jego życiu to rok 1852. W tym roku, przy współpracy z przyjacielem Zehem, dokonują destylacji frakcjonowanej. Pozwala ona na stopniowe oddzielanie poszczególnych frakcji w miarę wzrostu odpowiedniej temperatury. Sukces Łukasiewicza i Zeha polega na tym, że w temperaturze 200-250 stopni Celsjusza uzyskują preparat pozbawiony takich frakcji lekkich, jak benzyna oraz oddzielają go w aparaturze od pozostających ciężkich węglowodorów, takich jak asfalty, oleje techniczne i inne. Wynik ten osiągają w aptecznym laboratorium.

Destylat trzeba rafinować za pomocą stężonego kwasu siarkowego i z kolei roztworu sody, co w zasadzie stosuje się do dziś. Oczyszczona nafta służy ludności regionu do oświetlenia i ma zastosowanie w ulepszonych lampach Bratkowskiego i późniejszych Dittmara. Następnie, interesuje się piniliną i kamfiną, nowymi materiałami oświetleniowymi. W 1853 roku ulepsza lampy naftowe, których spora ilość leżała porzucona jeszcze z końcem XIX wieku na strychach apteki Mikolascha, a od 1859 prowadzi sam swoją aptekę w Jaśle i Brzostku. Zajmuje się analizą naukową ropy galicyjskiej, zwłaszcza klęczańskiej i jej zareklamowaniem w środowisku wiedeńskim. Krótki pobyt w Wiedniu powoduje jego natchnienie najlepszymi nadziejami na rozwój przemysłu naftowego. Tam, gdzie przebywa, poszukuje wycieku ropy i zakłada destylarnie. Chce on pomóc ludziom Galicji i doprowadzić do rozwoju nie tylko przemysłu naftowego, ale też metalowego, chemicznego i komunikacyjnego. Kieruje kopalnią nafty w Bóbrce. Dostarcza za darmo nafty klasztorom i zakonom diecezji przemyskiej. W 1873 otrzymuje godności szmbelana papieskiego z prawem noszenia insygniów oraz orderu św. Grzegorza.

benia

Dodaj komentarz

Partnerzy Portalu